Het verplicht opstellen van een ouderschapsplan bij (echt-)scheiding, een goed plan?

Sinds 1 maart 2009  is het ouderschapsplan ingevoerd door de inwerkingtreding van de Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding. Een van de onderdelen van deze wet is dat alle scheidende ouders (dus gehuwd, geregistreerd partner of samenwonend) die gezamenlijk het gezag hebben over minderjarige kinderen vanaf die datum een ouderschapsplan moeten opstellen. Het plan bevat afspraken over de zorgverdeling, kinderalimentatie en informatie-uitwisseling tussen de voormalige partners. Met de invoering van deze wet werd beoogd de (echt-)scheidings- en omgangsproblematiek te verminderen, maar is dit in werkelijkheid ook gelukt?

Nu, bijna vijf jaar na inwerkingtreding van bovengenoemde wet, kan gezegd worden dat er wel een aantal positieve ontwikkelingen te zien zijn. Zonder ouderschapsplan neemt de rechter een echtscheidingsverzoek van de ouders in principe niet in behandeling. Dit maakt dat ouders stil moeten staan bij de gevolgen van hun scheiding voor de kinderen en samen afspraken moeten maken aangaande de kinderen.

Het opstellen van een dergelijk plan kan dan wel verplicht zijn, maar wat als een van de ouders weigert in overleg te treden met de andere ouder en er dus geen ouderschapsplan van de grond komt? Dit is een veelvoorkomend probleem in mijn praktijk. De ene ouder wil wel praten en afspraken maken, maar de andere ouder staat hier niet voor open of wijst ieder voorstel van de hand. De redenen hiervoor zijn uiteenlopend; de andere ouder zit nog midden in het emotionele scheidingsproces, hij of zij is zo boos vanwege de scheiding dat zijn of haar boosheid het maken van goede afspraken in de weg staat of de andere ouder is naar het buitenland gegaan en om die reden onbereikbaar. Indien ouders niet in staat zijn een dergelijk plan te overleggen,  bestaat de mogelijkheid om een eenzijdig verzoekschrift in te dienen zodat alsnog toegang tot de rechter kan worden verkregen (dus zonder overlegging van een ouderschapsplan,  maar wel met uitleg waarom het plan niet tot stand is gekomen). In deze gevallen, en dit zijn er veel in de praktijk, is het verplicht stellen van een ouderschapsplan dus een wassen neus gebleken.

De ervaring in mijn praktijk leert dat de invoering van het ouderschapsplan in sommige gevallen leidt tot vermindering van de (echt-)scheidings- en omgangsproblematiek, doch enkel wanneer de ouders de tijd nemen om een goed, op maat gemaakt plan op te stellen. Een plan dat gericht is op hun specifieke situatie.

Ik raad aan om voor het maken van een ouderschapsplan deskundige hulp in te schakelen, zodat er niets over het hoofd wordt gezien en duidelijk wordt wat juridisch wel en niet kan en mag. Ik kan u helpen door met u mee te denken, u juridisch advies te geven en creatieve ideeën aan te dragen. Op die manier kan een dergelijk plan inderdaad bijdragen aan vermindering van bestaande scheidingsproblematiek.

Als u vragen heeft of u begeleiding wenst bij het opstellen van een deugdelijk ouderschapsplan, kunt u contact opnemen met mr. M.M.E. Rietjens, advocaat en mediator te Kühn c.s. Advocaten en gespecialiseerd in familie- en jeugdrecht. Direct contact met de advocaat is mogelijk via info@rietjensadvocatuur.nl

Auteur: mr. M.M.E. Rietjens